Motto:
“trachten leven toe te voegen aan de dagen waar de dagen niet meer toegevoegd kunnen worden aan het leven“
Een avontuur voor het leven.
De RoParun is de langste estafetteloop van de wereld. Begonnen als weddenschap in 1992. Twee hardloopmaatjes zeiden in een dolle bui tegen elkaar: “wij kunnen na de marathon toch zeker ook wel van Rotterdam naar Parijs lopen?” En zo geschiedde. Maar het werd meer.
Zij wilden er een goed doel aan koppelen en er een sponsorloop voor teams van maken. Het goede doel werd de toen nog Dr Daniel den Hoedkliniek in Rotterdam, een centrum voor de behandeling van kankerpatienten. 13 Teams deden aan de 1e Roparun mee en het opgehaalde bedrag bedroeg 45.000 euro, toen zo’n slordige 100.000 gulden. In de loop van de jaren is de Roparun uitgegroeid tot een evenement van formaat, waarin 2009 275 teams aan mee gaan doen, een record. Het opgehaalde bedrag in 2008 bedroeg ……..4,6 miljoen euro!!!
De Daniel den Hoedkliniek, nu onderdeel van het Erasmus Medisch Centrum, is allang niet het enige goede doel meer. De afgelopen jaren zijn talloze projecten gesteund voor kankerpatienten en hun naasten om de kwaliteit van leven te vergroten. Zo zijn er vakantiehuizen gekocht, waar kankerpatienten en hun familie in kunnen verblijven. Inloophuizen, hospices, cursussen, luxere spullen voor verpleegafdelingen, je kunt het niet benoemen of de Roparun heeft deze initiatieven gesteund en/of uitgevoerd.
Dit jaar de 18e Roparun, de 16e voor het team van de Daniel den Hoed en de 13e voor mijzelf.
Het team van de Daniel den Hoed is ooit opgezet door een patient. Een patient, die geen kanker had, maar de Ziekte van Bechterew. Deze aandoening, behorende bij de ‘rheumagroep’ werd toen ook in de Daniel den Hoed behandeld. Rheuma was namelijk het 2e specialisme. Deze patient vond, dat het toch niet zo kon zijn, dat er geld voor ‘de Daniel’ werd opgehaald en dat wij daar zelf geen deel van uitmaakten. Hij zocht contacten binnen de Daniel en een team werd geboren. Deze man is de drijvende kracht van veel lopers en fietsers geweest.
Van 1992 tot 2003 was de route van Rotterdam naar Parijs, met een fantastisch feest aldaar. Vanaf 2004 is de route andersom en is het onthaal op de Coolsingel grandioos. De doorkomst bij de Daniel is een groot ‘kippenvelfeest’ en de tranen staan dan te dringen om naar buiten te komen. Je hebt het gevoel het hier allemaal voor te doen. Ook als toeschouwer is het aangrijpend. Toen de hele stoet in 1994 voorbij was gekomen, dacht ik: hier wil ik ook deel van uitmaken. En al snel meldde ik me voor het Danielteam aan. Als toen nog vrij onervaren loopster werd ik in 9 maanden klaargestoomd om samen met 7 andere lopers de afstand van ongeveer 530 km af te leggen. En dat is gelukt. En daarna was ik verslaafd. Verslaafd aan het doel, het lopen, de saamhorigheid, de training, het organiseren, de kick, de vrienden, die ik in de afgelopen jaren door de roparun heb gemaakt. Als verpleegkundige in de Daniel (sinds 1990) voel, merk en hoor ik vaak de positieve verhalen van patienten, die bijv op vakantie in een roparunhuis zijn geweest. Of de steun die ze gehad hebben aan een inloophuis. 45 ben ik nu, 12 Roparuns + 18 marathons verder en iedere dag blij, dat ik hieraan mee kan doen!
